WOJNA I POKÓJ

Liczby związane z jej realizacją (aktorzy, statyści, rekwizyty itp.) mogą przyprawić o istny zawrót głowy. Kilka przykładów: 20 000 statystów, 16 500 mundurów, 2000 kostiumów cywilnych, 16 600 ręcznych granatów, 60 armat… Tak właśnie kręciło się filmy w epoce przedcyfrowej i dlatego np. sceny batalistyczne mimo artystycznej stylizacji tchną realizmem i wywierają tak ogromne wrażenie. 

Ale wojna to niejedyny temat filmu, który na tle kampanii napoleońskiej pokazuje wszak społeczeństwo rosyjskie, to znaczy oczywiście jego salonowe elity. Znalazły się tu więc wątki (każda filmowa część ma swojego bohatera) duszącego się w nieudanym małżeństwie i pragnącego zrobić wojskową karierę księcia Andrzeja Bołkońskiego, młodzieńcze miłości i porażki Nataszy Rostowej, perypetie lekkoduchowatego Pierre’a Biezuchowa (w tej roli wystąpił sam reżyser), który także nie znalazł szczęścia w małżeństwie z piękną Heleną. Na każdej z tych postaci wojna z Napoleonem odcisnęła swoiste piętno, jest więc ona pokazana zarówno w szerszym wymiarze społecznym, jak i indywidualnym.

Ekranizując dzieło Tołstoja, Siergiej Bondarczuk starał się nakręcić wersję całkowicie z ducha rosyjską, przeciwstawną ekranizacjom zachodnim. Rezultatem takiego założenia było wierne podążanie za tekstem powieściowego oryginału i dosłowne cytowanie Tołstoja. Efekt nie do końca jest udany. Najsłabiej wypadły wspomniane wątki osobiste – z pewnymi wyjątkami (Natasza) bohaterowie są dość papierowi i chłodni i tylko nieliczne sceny zawierają w sobie odpowiedni ładunek emocji. Znacznie lepiej broni się militarny aspekt tej produkcji. Film został jednak przyjęty na Zachodzie bardzo przychylnie i zdobył Oscara oraz Złoty Glob.

„Wojna i pokój” należy do serii „Klasyka kina radzieckiego”. Edycja jest pięciopłytowa.

ASPEKTY TECHNICZNE 

Obraz nienowy, a więc i do ideału daleko. Został zaprezentowany w panoramicznym formacie 2.35:1. Nie jest zbyt ostry, szczegóły widać przeciętnie, w ciemniejszych fragmentach detale zlewają się z sobą. Kolorom brak naturalności, bywają przy tym żywsze (czerwień epoletów), ale i bardziej zgaszone i bledsze, czerń mocna. Stopień jasności kadrów zmienia się (obraz na przemian jaśnieje i ciemnieje), tło bardzo szemrze i migocze. Plusem jest zminimalizowane zabrudzeń.

Dźwięk w Dolby Digital 5.1, uprzestrzenniony, ale raczej stereofonicznie. W czasie scen bitewnych huk wystrzałów czy krzyki ładnie dobiegają z obu stron, delikatny stukot kropel słychać wyraźnie. Muzyka emitowana jest przez wszystkie kanały. Brzmienie dźwięku trochę stłumione. W wersji bez lektora nagranie jest intensywniejsze i warto skorzystać z tej właśnie opcji.

BONUSY