Zwłaszcza pierwsza część serii, „Skandal w Belgrawii”, ma wiele z klimatu sensacyjnej serii o przygodach agenta 007, Jamesa Bonda. I chodzi tu nie tylko o rządowe tajemnice, wielką stawkę, obce wywiady, polityczne gry, ale i o godną przeciwnika femme fatale, która pojawia się w tym odcinku w ciele diablo zgrabnej i eleganckiej Irene Adler. Nawet nasz mało wrażliwy na kobiece wdzięki Sherlock musi się w końcu poddać, zwłaszcza gdy pierwsze ich spotkanie wygląda tak, jakby sobie to wymarzył każdy przedstawiciel płci brzydkiej wolnego stanu – na progu pokoju pojawia się kobieta. Piękna i naga! Od tego momentu, bo nagość gra tu rolę podwójną: nie tylko wabiąco-intrygującą, ale też zaciemniającą (wszak to po szczegółach ubioru Sherlock „czyta” daną osobę), zaczynają się między tą dwójką iście mistrzowskie podchody, które śledzimy z błyskiem w oku.
Drugi odcinek – „Demony Baskerville” to najbardziej horrorowy odcinek ze wszystkich. Olbrzymi demon o czerwonych oczach porywający swe ofiary, górska dolina zasnuta mgłą, piekielne ryki i tajemnicze światła, a w obliczu tych wszystkich atrakcji chłodne umysły detektywów, chłodne, dodajmy, tylko do czasu, aż oni sami nie uwierzą w demona.
No i ostatni odcinek, najbardziej denerwujący i trzymający w napięciu, „Upadek z Reichenbach”, w którym sława i dobre imię Sherlocka Holmesa zostaną wystawione na próbę za sprawką odwiecznego wroga detektywa, Moriarty'ego. W końcu dojdzie między nimi do dramatycznej w skutkach konfrontacji i bynajmniej nie czujemy się po niej mądrzejsi, niż byliśmy przed… Jesteśmy za to pełni nadziei na następne części. Co tu dużo mówić – chcemy jeszcze!
To fakt, że największe wrażenie Sherlock robił w pierwszym odcinku, kiedy jego dziwaczny styl życia, porażająca inteligencja i przerażający chwilami ekscentryzm fascynował widza. Niemniej postać Holmesa, a raczej para postaci głównych bohaterów – bo Holmes bez Watsona nie jest w pełni Holmesem – i relacje między nimi pozostają cudownie niepospolite, zaś ich dialogi to scenariuszowy majstersztyk.
ASPEKTY TECHNICZNE
Kolejne trzy części serii, składające się na opisywany boks, mają w porównaniu z poprzednimi nieco mocniejsze barwy. Kontury są też nieco ostrzejsze i kontrast nabrał głębi. Kolorystykę zachowano, w scenach dziennych dominują granaty i szarości, w scenach wieczornych (pensjonat w „Demonach Baskerville” i dom pani Hudson) – jasne brązy i delikatne beże. Już po karnacji bohaterów, bladawej z jasnoróżowymi rumieńcami i niebieskimi żyłkami, widać, gdzie toczy się akcja filmu. Jedyna usterka to lekkie falowanie krawędzi (dachy domów, elementy laboratorium, brzeg basenu).
Rozpoznawalny motyw muzyczny towarzyszy całej ścieżce dźwiękowej, więc choć to tylko stereo, to sprawia ona wrażenie dosyć żywej. „Sherlock” to głównie dialogi, a tych należy koniecznie wysłuchać po angielsku, bo akcent i intonacja bohaterów to dodatkowe źródło radości z oglądania filmu.
BONUSY
Zwiastuny.
veroika
|
