| Po latach zdobywania doświadczenia w najlepszych paryskich domach mody Tilly Dunnage powraca do rodzinnego miasteczka w Australii, z którego jako dziecko uciekła oskarżona o morderstwo. Chce pogodzić się ze swoją schorowaną, ekscentryczna matką i wyjaśnić wydarzenia z przeszłości. Przy okazji, uzbrojona w maszynę do szycia, wytacza prywatną wojnę złym gustom i brakowi elegancji...
Ten film warto obejrzeć z wielu powodów, ale kobiety będą miały podczas seansu dodatkową przyjemność. Tą przyjemnością jest przekonanie, że każda kobieta może być piękna, nawet ta, za którą nie dalibyśmy 5 groszy. W „Projektantce” obserwujemy metamorfozy jakim podlegają prowincjonalne, zahukane babiszony, które zmieniają się w wytworne i eleganckie kobiety. I nam samym robi się cieplej na duszy od myśli: gdybyśmy mieli taką sąsiadkę jak Tilly, to… I tu następuje ciąg magicznych życzeń, takich jak przy mniej więcej puszczaniu Toto-Lotka. Bo też bohaterka jest pewnego rodzaju wróżką, a jeśli to za wiele powiedziane to chociaż wizjonerką. Ma talent polegający na umiejętności odnajdywania piękna w ludziach, którzy ją otaczają. I choć przybywa z tym talentem i chce obdarować nim mieszkańców, dla nich zawsze będzie wyrzutkiem i morderczynią, co czyni z niej wieczną outsiderkę, niegodną ich szacunku. Niestety choć Tilly zmienia ich fizycznie, ich charakter pozostawi wiele do życzenia. I tak jak czujemy się szczęśliwsi, gdy inni są bardziej nieszczęśliwi, tak oni czują się moralni tylko na tle grzeszników, a Tilly wydaje się pod tym względem gorsza od innych. Mieszkańcy to cała (przedstawiona nieco karykaturalnie) menażeria ludzi zawistnych, niesprawiedliwych i niewdzięcznych. Niemal każdy z nich ma jakąś mało chlubną tajemnicę… i tak naprawdę tylko dziwaki, szaleńcy i biedacy pozostają w tym piekiełku normalni. Oni wszyscy pięknie zostali w tym filmie przedstawieni, to jedna z najbardziej przekonujących galerii ról epizodycznych jakie ostatnio pojawiły się w kinie… Zresztą sama Tilly grana przez Kate Winslet i jej szalona matka, której rolę w sposób mistrzowski kreuje Judy Davis są znakomite. Pierwsza emanuje seksapilem i ciepłem, druga jest ekscentryczna do bólu, ale prawdziwa. Nieco tylko nie przekonuje zbyt przystojny (i młody) jak na tę rolę Liam Hemsworth jako wybranek Tilly, choć sama ich relacja niesie sporo niespodzianek. W ogóle film zaskakuje, przechodząc lekko od komedii do tragedii, od farsy po dramat. Tak czy inaczej „Projektantka” to świetne, intrygujące kino, z zabawnymi dialogami i wzruszającymi momentami, a film zostaje w pamięci na długo.
ASPEKTY TECHNICZNE
Dźwięk, pomimo zaściankowości akcji jest bardzo dynamiczny. Pięłczki golfowe uderzając w dach i rozbijające doniczki przelatują ze świstem od kanału do kanału, świerszcze szaleją koncertowo wieczorami, a aplauz na boisku jest godny rozgrywek europejskich. Pożar daje basami, a figlarna muzyczka pasuje do klimatu.
Obraz piękny, utrzymany w brązowawych tonacjach kolorystycznych zimnych dębowych brązów i ciepłych kasztanów i sjeny. Koloryt w paryskim stylu wnoszą oczywiście kreacje Tilly: nasycone, krwiste czerwienie, prowansalskie błękity, czy też vangoghowskie żółcie. Obraz jest ostry (zbliżenia) i ma piękny głęboki kontrast.
BONUSY
Zwiastuny.
Veroika
|
