|
Tytuł sugeruje, że może to być kolejna bzdurna wizja greckiej mitologii w ujęciu popcornowym, w których jakoś Amerykanie się rozsmakowali. Na szczęście to typowy akcyjniak, z fabułą niemal skopiowaną z wielu solidnych obrazów o twardzielach z lat 90., zrobiony według sprawdzonego modelu: jeden budynek i jeden niemal zwykły człowiek kontra zorganizowana grupa przestępców-geniuszy zła.
Mike Banning to ochroniarz prezydenta USA, a zarazem jego dobry kumpel. Niestety, pewnego dnia, po części z winy Mike’a, dochodzi do wypadku, w którym ginie Pierwsza Dama… Mike zostaje przesunięty na mniej eksponowane stanowisko, odtąd czeka go ślęczenie przy biurku. Sytuacja jednak zmienia się, gdy podczas wizyty w Waszyngtonie premiera Korei dochodzi do ataku terrorystycznego na Biały Dom. Prezydent zostaje zakładnikiem, systemy alarmowe i zabezpieczenia przestają działać, próby odbicia przynoszą tylko wielkie straty. Jedyną nadzieją staje się więc Mike, który jak nikt zna tajemnicze przejścia w prezydenckiej siedzibie i jest odpowiednio wyszkolony, by odbić zakładnika.
Na ekrany weszły dwa niemal bliźniacze filmy o ataku na Biały Dom (drugim jest „Świat w płomieniach” z Channingiem Tatumem). Z tego pojedynku moim zdaniem zwycięsko – choć było to zwycięstwo na punkty, a nie przez nokaut – wyszedł film Antoine’a Fuquy. To solidne kino akcji, z wiarygodnym bohaterem, który w równej mierze walczy o pokój na świecie (terroryści mają oczywiście niecne plany zagrażające takowemu), co o udowodnienie sobie i innym, że zasługuje na coś lepszego niż wertowanie dokumentów. Można się oczywiście czepiać wielu niewiarygodnych sytuacji w scenariuszu, ale wiadomo – kino akcji rządzi się swoimi prawami, a „Olimp w ogniu” to typowy przedstawiciel gatunku. Widowiskowy, z gwiazdami w rolach głównych i drugoplanowych, z kilkoma ciętymi ripostami i powiewającą dumnie amerykańską flagą. Jeśli ktoś lubi kino tego typu, nie powinien się zawieść.
ASPEKTY TECHNICZNE
To film o dużej sile rażenia toteż ma odpowiedni power dźwiękowy. Wybuchy pocisków rakietowych i eksplozja orzącego ziemię samolotu, wbijające się w trawnik olbrzymie bryły z rozwalonej kolumny to wszystko grzmi od ciężkiego basowego brzmienia. Ciekawy jest podobny do syku hydry syk pocisków naprowadzających wystrzeliwanych z namierzających intruza samolotów. Kanonady strzelanin z karabinów maszynowych tworzące stacatto brzmią w kolejnych kanałach, tworząc dźwiękowe pole bitwy. Sceną, w której najlepiej słychać efekt dookolności, jest krążenie helikopterów z ich charakterystycznym łopotem na Białym Domem w scenie gdy Connor wychodzi z kryjówki i gdy helikoptery przypuszczają szturm na Olimp. W walkach wręcz plaśnięcia i głuche uderzenia w ciało przeciwnika wybijają się na plan pierwszy. Generalnie głośniki cały czas pracują, a zarówno tło jak i pierwszy plan dźwiękowy wypełniają różnorakie odgłosy od pisków i brzęków często używanych krótkofalówek przez łomot, brzęk i rumor demolowanych mebli w pomieszczeniach Białego Domu po krzyki rannych w szpitalu i wrzaski napastników.
Niestety gro akcji rozgrywa się w nocy, a obraz nie grzeszący wyjątkową ostrością i kontrastem sprawia, że umyka nam sporo detali akcji i scenografii. Kolory raczej stonowane. Dominują oprócz przytłaczającej czerni, beże, zielenie, granaty i szarości. Poza lekkim falowaniem krawędzi i szemraniem tła żadnych innych skaz na obrazie nie ma.
BONUSY
Zwiastuny, reportaż z planu (9 min) oraz sześć krótkich wywiadów z aktorami i reżyserem. Ten ostatni zwraca uwagę na hipotetyczną możliwość zaistnienia takiej sytuacji jak ta pokazana w filmie i opowiada o służbach typu Secret Service, zaś Gerard Butler odnosi się do gwiazdorskiej obsady.
Jan/veroika |
