BEZ SMYCZY

Rick i Fred to para starych przyjaciół. Od wielu lat są wiernymi i przykładnymi mężami, mają poukładane życie, pracę, domy, rodziny. I są coraz bardziej znudzeni… Jak się okazuje, ich żony również… Panowie dostają więc (łudzą się, że sami to sobie wywalczyli)… tydzień kompletnego luzu! Mogą robić, co chcą, i nie muszą się z tego wyspowiadać drugim połowom! Zaczyna się euforycznie: wynajęcie pokoju w hotelu, zakupy zapasów alkoholu, prezerwatyw, telefony do starych kumpli, którzy wciąż są stanu wolnego, i umawianie się na wspólne szaleństwa. Kończy się zupełnie inaczej, niż Rick i Fred sobie to wymarzyli: dziewczyny nie zwracają na nich uwagi, rano męczy kac po alkoholu, nudzą przesiadywania przy piwie i gra w golfa, kretyńskie „mądrości życiowe” kumpli wywołują uśmiech politowania. To już lepiej wracać do domu i nudzić się z kimś bardziej inteligentnym (i do kogo można się przytulić nie ryzykując zanurzenia głowy w gąszczu włosów na plecach bądź klacie)… Problem w tym, że ich połowice znalazły sobie – w przeciwieństwie do mężów – bardzo przystojnych adoratorów i teraz trzeba zawalczyć o ich względy!

Ofiary kryzysu wieku średniego to w „Bez smyczy” naprawdę ofiary, ich wolni kumple to erotomani-gawędziarze (nie zabrakło oczywiście wulgarnych i prymitywnych gadek o seksie, ale to wszak znak rozpoznawczy dzieł Farrellych). Po seansie poczułem się jak bohaterowie filmu po kolejnej straconej nocy – miało być tak pięknie, a tu nuda, panie, nuda… A mogło być naprawdę ostro, przewrotnie, nawet obrazoburczo (gdyby taki film nakręcono we Francji lub chociażby w Czechach…). Tym bardziej że obsada została dobrana ciekawie i dobrze (i akurat aktorzy nie mają się czego wstydzić).

Jan